Pół żartem pół serio -Czyli humor i ciekawostki

Ja sobie zaraz to wydrukuję i dam swojemu , żeby juz mógł sie obeznać Wesoly

Ha, ha !!

Każda dziewczynka zna bajki o królewiczu zamkniętym w ciele żaby i wie, co trzeba zrobić.

Świadomi tego, młodzi, bydgoscy ekolodzy postanowili w taki oto sposób, pomóc żabiemu rodowi.

Cały las został oplakatowany.

Zapraszenie na koncert

Prośba o małą pomoc

Chodzi o miłość

Apele o ostrożność

Do rowerzystów

Do tych co pieszo chodzą

Do zmotoryzowanych

Kierowco omijaj trasy naszych wędrówek- troszkę wyblakło

Trochę edukacji dla zainteresowanych

No i na koniec - zaproszenie do stołu.

Wow, to już wszystko wiem o płazach

akcja super !

Dziewczyny! Jesteście rewelacyjne!! Właśnie nadrabiam zaległości i uśmiałam się do łez a żabia opowieść mnie wzruszyła - studiowałam ochronę środowiska i temat nie jest mi obcy Wesoly

[link widoczny dla zalogowanych]

jak bym widziała mojego Ganka -on kocha pudełka -im mniejsze tym fajniejsze
Kociamamo żabie opowieści zaskalujące - w życiu bym nie przypuszczała, że ropucha szara jest tak długowieczna

Od koleżanki dostałem namiary na filmiki z serii Simon's Cat. Codziennie poprawiam sobie humor takim filmikiem. Postanowiłem się podzielić tymi darmowymi endorfinami Mruga

http://www.youtube.com/results?search_query=kot+simona&aq=f
[link widoczny dla zalogowanych]

Znam te filmiki Ya winkles

i w ramach dostarczania organizmowi endorfin często po nie sięgam

Warto obejrzeć

super nagrany filmik
[link widoczny dla zalogowanych]

dzieci tamtych rodziców

Byliśmy wychowywani w sposób, który psychologom śni się
zazwyczaj w koszmarach zawodowych, czyli patologiczny.
Na szczęście, nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami.
My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi.
W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy.
Wspominany z nostalgią lata 80.
Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się
na licznych budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź,
matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu
szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się
pozabijamy. Wiedziała, że pasek uczy zasad BHZ (Bezpieczeństwo i Higiena Zabawy).
Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny
pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.
Skakaliśmy z balkonu na odległość. Łomot spuścił nam sąsiad.
Ojciec postawił mu piwo.
Do szkoły chodziliśmy półtorej kilometra piechotą. Ojciec
twierdził, że mieszkamy zbyt blisko szkoły, on chodził pięć kilometrów.
Współczuliśmy koledze z naprzeciwka, on codziennie musiał
chodzić na lekcje pianina. Miał pięć lat. Rodzice byli oburzeni
maltretowaniem dziecka w tym wieku. My również.
Nie chodziliśmy do pywatnego przedszkola.
Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju.
Uznawali, że wystarczy jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.
Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy.
Z chorobami sezonowymi walczyła babcia.
Do walki z grypą służył czosnek, miód, spirytus i pierzyna.
Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody,
na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk,
zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy.
Oczywiście na czas. Powrót po bajce był nagradzany paskiem.
Gdy sąsiad złapał nas na kradzieży jabłek, sam wymierzał nam karę.
Sąsiad nie obrażał się o skradzione jabłka, a ojciec o zastąpienie
go w obowiązkach wychowawczych.
Ojciec z sąsiadem wypijali wieczorem piwo - jak zwykle.
Nikt nas nie poinformował jak wybrać numer na Milicję, żeby zakablować rodziców.
Oczywiście, chętnie skorzystalibyśmy z tej wiedzy.
Niestety, pasek był wtedy pomocą dydaktyczną,
a Milicja zajmowała się sprawami dorosłych.
Swoje sprawy załatwialiśmy regularną bijatyką w lasku. Rodzice
trzymali się od tego z daleka. Nikt, z tego powodu, nie trafiał do poprawczaka.
Pies łaził z nami - bez smyczy i kagańca.
Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi.
Raz uwiązaliśmy psa na "sznurku od presy" i poszliśmy z nim na
spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas na
sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze.
Mogliśmy dotykać inne zwierząta.
Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.
Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru,
Każdy dzieciak to wiedział.
Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską.
Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać,
mówić Dzień dobry i nosić za nią zakupy.
Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić Dzień dobry.
A każdy dorosły miał prawo na nas to Dzień dobry wymusić.
Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką.
Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby.
Trzymaliśmy się z daleka od fajki dziadka.
Nikt nas nie odprowadzał. Każdy wiedział, że należy iść lewą
stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.
Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza
gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz.
Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków.
Czasami próbowaliśmy to jeść.
Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności.
Nikt nam nie liczył kalorii.
Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze
strugi. Nikt nie umarł.
Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami.
Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd.
Nikt się nie bawił z babcią, opiekunką lub mamą.
Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem.
Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie
same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.
Wychowywali nas sąsiedzi, stare wiedźmy, przypadkowi
przechodnie i koledzy ze starszej klasy.
Wszyscy przeżyliśmy, nikt nie trafił do więzienia. Nie wszyscy
skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód.
Niektórzy wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów.
Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami.
Dziękujemy rodzicom za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli, jak należy nas "dobrze" wychować.
To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, zamkniętych placów zabaw i lekcji baletu.
A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!

Beatrycze, to jest po prostu boskie. Przypomniały mi się wakacje nad jeziorem. Może nie aż tak podobne, ale w 90%. To było życie Rolling eyes

Doskonałe!!!! Normalnie miałam obrazy z dzieciństwa przed oczami!

Bomba !!! Nic dodać, nic ująć Ya winkles

Pomimo , że nieraz oberwałam od mamy szmatą przez łeb .Nieraz narażona byłam na oczywiście niesłuszne Ya winkles

skargi sąsiada .To mimo to okres ten wspominam z wielkim sentymentem .
Również dziękuję rodzicom za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli, jak należy nas "dobrze" wychować.

Ja też obrywałam i to często i różnymi przedmiotami Ya winkles

(no co byłam bardzo żywiołowym i pomysłowym dzieckiem). A teraz klepnąć malucha to skandal. Pamiętam jak moja Ola w pierwszych latach szkolnych oberwała ode mnie (przysłowiowego klapsa), to usłyszałam ze zbolałą miną "zobaczysz powiem pani w szkole, że mnie bijesz". No cóż w tych latach priorytetem była wychowawczyni.